Aangeraakt worden is voor sommige mensen heel spannend. Want als je aangeraakt wordt kom je in contact met jezelf. Als die gevoelswereld al een tijd niet bezocht is, om welke reden dan ook, dan kan er angst gevoeld worden om daar weer naar toe te gaan.
Maar als het zo spannend is, waarom komt iemand dan bij mij?
Omdat er onderliggend vanuit de diepste essentie een behoefte is om iets te helen. Iets in het lichaam heeft de behoefte om gezien te worden. Die innerlijke stem brengt dan vervolgens de mens in beweging om deze stap voor zichzelf te gaan zetten.
Als therapeut is het dan heel belangrijk om een veilige haven te bieden. Iemand stelt zich namelijk heel kwetsbaar op en heeft de ruimte nodig om daar helemaal mee te kunnen zijn.
Zo was er een paar dagen geleden een nieuwe cliënte bij mij. De sessie was heel speciaal voor haar en ik was enorm dankbaar dat ze bij mij was. Op zo’n moment ben ik ongelofelijk gelukkig met mijn vak. De kracht van mijn aanraking en aandachtige begeleiding kunnen echt een verandering brengen in iemands leven, ik kan daar soms zelf onder de indruk van zijn.
Ik wil daarom deze sessie graag met je delen.
Ik noem mijn cliënt voor jullie Bep. Ze is een wat oudere vrouw die nog midden in het leven staat en al 17 jaar alleen woont zonder partner. Het afgelopen jaar is zij vanwege de corona maatregelen helemaal niet meer aangeraakt. Ze had via via gehoord wat ik doe en wilde graag langs komen.
Ze was wat gespannen toen ze tegenover mij zat tijdens het intake gesprek. Ze zegt “Ik ben vooral benieuwd hoe mijn lichaam gaat reageren als het weer aangeraakt wordt, het is zo lang geleden. Ik voel spanning over wat er misschien aan het licht komt”. Ik zie dat ze worstelt met zichzelf. Ze heeft het warm en ademt hoog. Ik nodig haar eerst uit om het spannend vinden te gaan voelen in haar lichaam. Ze hoeft niet haar best te doen om het te verbloemen. “laat het maar even gebeuren” zeg ik, ” wees maar stil en breng je volledige aandacht maar naar de plek waar je de spanning ervaart”. Dit was haar bovenbuik, een soort samentrekken vertelde ze. Ze was kort stil en zei toen ” Normaal ga ik dan denken en om me heen kijken want dan voel ik het niet. Het is een vervelend gevoel. Aandacht ernaar zorgt voor rust, wat grappig!! Ik voel dat er ruimte komt ofzo”. Ze glimlacht er verbaast bij “. Zo mooi vind ik dat als mensen bewust worden wat de kracht van accepterende aandacht doet met vervelende gevoelens. In plaats van erbij weg te gaan, wat we zo gewend zijn.
We bespreken nog het één en ander en beslissen dan samen om een haptische rug massage te doen. Haptische massage gaat uit van de kracht en het belang van gevoelens. Veiligheid is voor Bep belangrijk. Een haptische rug massage is dan het juiste start punt.
Ze ligt op haar buik onder de handdoeken. Eerst nodig ik haar uit om haar ademhaling op te merken in haar lichaam en fysiek wat meer te ontspannen. We doen samen een bodyscan waarbij mijn handen nog op de handdoeken haar lichaam aanraken en de aandacht begeleiden van voeten tot hoofd. Zo maakt ze het eerste contact met zichzelf.
Haar lichaam schokt bij elke aanraking en verandering. Voor haar voelt dat alsof er iets los laat. Omdat haar lichaam zo gevoelig reageert en ik niet weet wat dit lichaam allemaal heeft meegemaakt, stem ik geregeld af op haar beleving en vertraag ik mijn bewegingen. Zo heeft ze de tijd om echt te voelen wat er gebeurd. Ze krijgt de ruimte van mij om dichtbij zichzelf te komen.
Op een gegeven moment zegt ze; “ik voel de grenzen van mijn lichaam weer en het is veilig zo. Deze manier is voor mij veilig”. Het valt mij op dat ze steeds beter kan beschrijven wat ze voelt. Er werd dankbaarheid gevoeld als een stroming van haar hoofd naar haar buik. Een plekje op haar rug was wat pijnlijk maar straalde als een lichtster alle kanten uit. Haar heiligbeen gaf prikjes bij haar baarmoeder en het schokken van haar lichaam was voor haar een teken van loslaten. ze zei erbij “ik weet niet waarom” zegt ze “maar ik voel dat het goed is wat er gebeurd”.
Spannend werd het vooral bij de de long punten tussen haar schouderbladen. We hebben hier ook een tijdje bij stil gestaan. Ze heeft COPD en er kwam angst voor het beschadigen van de longen omdat de spieren op die plek pijnlijk waren. Ik heb haar gerust gesteld dat dit door massage niet kan gebeuren, maar dat ze mag voelen dat er angst is voor verslechtering. Welke gedachte erbij hoort en waar de angst gevoeld wordt in het lichaam. Zo kreeg angst helemaal de ruimte en werd het zelfs zachter. We zijn vaak zo gewend om weg te gaan bij een vervelend gevoel, alsof dat er voor zorgen zou dat het verdwijnt. Soms verdwijnt het ook, voor even, maar vaak komt het later weer terug en soms nog erger dan ervoor. Als je de tijd even neemt om stil te staan bij wat iets echt met je doet, zonder het af te wijzen, ben je eerlijk en lief tegen jezelf en is de kans groot dat het gevoel jou loslaat, of dat het veranderd. Het wil eigenlijk alleen maar erkend worden.
Na afloopt van de sessie zegt Bep “Wat een reis is dit geweest Ursula, ik ben er stil van. Mijn lichaam is erg onder de indruk en in de war tegelijk”. Ze heeft er verder geen woorden voor en dat hoeft ook helemaal niet. “ik moet dit even laten indalen allemaal er is zoveel gevoeld”. We houden het nagesprek kort zodat ze niet te veel in het denken terecht kwam.
Bep heeft door de aanraking mogen voelen wat de COPD voor angst bij zich draagt en hoe ze daar anders mee om kan gaan. Ze heeft gevoeld hoe haar lichaam los liet tijdens de aanraking en de aandacht. Ook al had ze geen idee wat het los gelaten moest worden. Ze ervaarde het gevoel van grenzen en veiligheid en zo met al die gevoelens was dit een heuse nieuwe ontdekking van zichzelf.
Ze mailde mij twee dagen na de behandeling dat de massage nog steeds doorwerkt voor haar. Ze is enorm dankbaar en onder de indruk. Over 4 weken komt Bep weer en kan ze weer een stukje verder op reis in zichzelf.
